Op elkaar afgestemd
Mirte van der Veen
Om zoveel mogelijk continuïteit van zorg te bieden proberen we dezelfde verpleegkundigen bij kinderen te houden.
Terwijl ik mijn dienst begin, schalt het intro van Bassie en Adriaan alweer over de afdeling. ‘Ha Simon, ben je er nog steeds jongen?’ roep ik hem tegemoet. Ik steek over om een praatje te maken met Simon en zijn ouders. Simon is 17 jaar en is geveld door kinkhoest. Hij heeft meerdere verstikkende hoestbuien op een dag en door een lichamelijke en geestelijke ontwikkelingsachterstand is Simon niet in staat hier zelfstandig uit te komen. Dus wij helpen hem waar wij kunnen.
Bassie & Adriaan
Simon zijn allergrootste hobby is het kijken van Bassie & Adriaan, liefst op de maximale volumestand. Dus al weken neuriet ons hele team deze intro. Ik vertel Simon dat hij voorlopig niet van mij af is omdat ik de komende avonden moet werken. Om zoveel mogelijk continuïteit van zorg te bieden proberen we dezelfde verpleegkundigen bij kinderen te houden. Samen met ouders stem ik af wanneer zij wel en niet bij hem zijn en dat ik zorg zal dragen dat Simon niet te laat gaat slapen! Simon lacht mij vierkant uit, vorige keer hebben we samen stiekem nog Bassie en Adriaan gekeken waardoor het toch iéts later werd…
Dáárom is continuïteit van zorg zo belangrijk!
Niet kunnen praten
Simon kan niet praten maar kan verrassend goed duidelijk maken wat hij wel en vooral NIET wil. Zo weet ik dat hij koude washandjes fijner vind dan warme en dat hij niet onderschat wil worden. Wanneer je hem te kinderachtig benadert, draait hij je mopperend zijn rug toe en keurt hij je geen blik meer waardig. Samen met een collega verschoon ik hem voor de nacht. Mijn pieper gaat, dus mijn collega houdt Simon nog even gezelschap. Even later hoor ik op de gang een mopperende Simon.
Even een korte theepauze
Mijn collega geeft aan niet te weten wat hij wil. ‘Hij blijft mijn hand pakken en naar het tafeltje gaan. Ik zie niets liggen en alles wat ik wil geven lijkt niet de bedoeling’. Om zijn humeur nog duidelijker te maken begint Simon te brommen ‘Nou Simon toch, wat is er aan de hand?’ Hij kijkt mij chagrijnig aan en wijst naar mij. Vervolgens pakt hij mijn hand en brengt deze inderdaad naar het kastje. Ik schiet in de lach. Dáárom is continuïteit van zorg zo belangrijk! ‘O jij blijft ook een boef Simon! Dit kon mijn collega toch niet weten’ Ik maak de lade open en haal daar de (door mij geplaatste!) afstandsbediening uit. Hij wijst naar de TV. Ik lach en trek een stoel bij. Ik geloof dat het tijd is voor een korte theepauze onder het genot van Bassie en Adriaan.
Bovenstaande column verscheen eerder in het Friesch Dagblad
Meer lezen van MCL vertelt?
Bekijk meer verhalen over afdelingen, mensen, zorg, keuzes, meedoen en geluk op deze pagina.