Ondanks claustrofobie ontspannen in de MRI

“Het begon met een angstig, beklemmend gevoel. Ik had het idee dat ik geen kant op kon en de controle over de situatie verloor. Uiteindelijk stokte mijn adem en raakte ik in paniek”, vertelt Dennis Dronkers (43) over zijn nare ‘MRI-ervaring’ ruim een jaar geleden. Toen hij onlangs hoorde dat hij opnieuw de MRI in moest voor een scan van zijn nekwervels, brak het angstzweet hem uit.

Claustrofobische patiënten zoals Dennis werden voorheen doorverwezen naar een speciale kliniek, zoals in Hardenberg, waar ze een ‘open’ MRI hebben. Een mooie optie, maar niet ideaal voor patiënten; ze moeten verder reizen én de beeldtechniek van een open MRI is nu eenmaal beperkter dan die van een gesloten MRI.  

Dat kan en móet anders, vonden ze op de afdeling neurologie, waar ze heel regelmatig patiënten doorverwijzen voor een MRI-scan. En dus staken een neuroloog, klinisch psycholoog en röntgenlaboranten Elske Huisman en Judith van der Galien de koppen bij elkaar. Samen maakten ze een stappenplan om claustrofobische patiënten zo ontspannen mogelijk de MRI in te krijgen.

“Je moet het zien als een totaalpakket aan hulpmiddelen, waarmee we een bange patiënt van a tot z bij de procedure begeleiden”, legt Judith uit. Die procedure begint bij de arts. Wanneer een patiënt wordt verwezen voor een MRI - en hij of zij geeft aan een ernstige vorm van claustrofobie te hebben - meldt de arts deze persoon aan voor de claustrofobiepoli.

De patiënt krijgt daarna al snel een belletje van Elske of Judith. Zo ook Dennis: “Ik kreeg een duidelijke, rustige uitleg over wat ik kon verwachten. Er was alle ruimte om vragen te stellen.” Tijdens dit gesprek kunnen patiënten ook een afspraak maken om eerst een keer ‘proef te liggen’ in een MRI. Dennis ging echter meteen voor de echte scan: “Ik wilde er niet te lang tegenaan hikken.”

De röntgenlaborant die de patiënt als eerste belt, is ook degene die deze persoon opvangt bij binnenkomst op de röntgenafdeling. Een bewuste keuze, vertelt Elske: “ Zo hebben we de juiste voorkennis en hoeven we vragen niet opnieuw te stellen. Dat geeft vertrouwen en rust.” Dennis beaamt dit: “Het was fijn om die bekende, vriendelijke stem weer te horen. Juist op het moment dat mijn spanning in de wachtkamer begon op te lopen.”

Eenmaal over de drempel van de MRI-ruimte, nemen Elske en Judith hun patiënten stapje voor stapje mee in het proces: ze laten de MRI zien, leggen uit hoe alles werkt en klinkt tijdens de scan, waar de alarmknop zit en waar zijzelf zitten tijdens het scannen. Pas als patiënten zelf aangeven dat ze er klaar voor zijn, gaan ze in de MRI. Dit geeft ze controle over de situatie.

Naast de intensieve begeleiding van de claustrofobische patiënten, zet het MCL ook een scala aan gereedschappen in om het onderzoek voor hen aangenamer te maken. Door de recente aanschaf van drie, extra brede MRI’s heeft een patiënt nu een stuk meer ruimte dan in een standaard MRI. Bovendien beschikken ze sinds april over het nieuwe innovision systeem van Siemens. Met dit systeem kunnen patiënten die voor een scan van hun hoofd komen niet alleen muziek luisteren, maar nu ook een film kijken, wat de nodige afleiding biedt.

Dennis, componist en pianist van beroep, koos niet voor een film, maar voor muziek tijdens zijn laatste scan. ”Ik sloot mijn ogen en kon me dusdanig ontspannen dat ik de muziek kon omzetten in noten. Ik weet niet waar het hem nou precies in zat, maar de angst die ik vorige keer voelde, was er nu gewoon niet.” Dennis zijn ervaring staat niet op zichzelf: Van alle (ernstig) claustrofobische patiënten die eerst naar een externe kliniek werden verwezen, wordt nu 80% via de claustrofobiepoli in het MCL geholpen.

Het succes van de poli, die inmiddels een jaar draait, schuilt volgens Judith in het feit dat het zorgproces hier anders wordt benaderd: “Door de lange wachtlijsten en hoge werkdruk wordt de zorg steeds efficiënter ingericht. Alles moet sneller, persoonlijk contact is er soms nauwelijks nog bij. Met deze poli draaien we dit bewust om: hier investeren we juist in tijd met onze patiënten. En dat verdient zich terug: we kunnen hier uiteindelijk meer mensen helpen én met een goed gevoel naar huis sturen.”

Bekijk meer verhalen over afdelingen, mensen, zorg, keuzes, meedoen en geluk op deze pagina.

MCL is een topklinisch opleidingsziekenhuis en behoort sinds 2003 tot de vereniging Samenwerkende Topklinische opleidingsZiekenhuizen (STZ). Dit betekent dat ons ziekenhuis voldoet aan verschillende eisen die voornamelijk te maken hebben met de kwaliteit van het onderwijs, (medische) opleidingen en wetenschappelijk onderzoek. Het lidmaatschap betekent een erkenning voor de energie die het MCL heeft gestoken in de specialistische opleidingen. De vereniging STZ bestaat uit zesentwintig grote opleidingsziekenhuizen in Nederland die hooggespecialiseerde medische zorg verlenen, wetenschappelijk onderzoek doen en vele artsen, verpleegkundigen en andere zorgprofessionals opleiden. Meer weten? Zie deze pagina.