Interne - Puzzel, lach en traan

6.45 uur: snel een pak halen en naar de 3e verdieping. Om 7 uur loop ik de afdeling op en begroet ik mijn collega’s. Ik neem een bakje koffie, kijk op welk stukje ik vandaag sta en ik lees me in over mijn patiënten. Om 7 uur draagt de nachtdienst aan ons over. Wat een diversiteit denk ik bij mezelf. Een meisje van in de twintig met een eetstoornis die hier ligt voor het opbouwen van sondevoeding, een jonge mevrouw bij wie pas diabetes ontdekt is, een oude man van in de negentig met een urineweginfectie en nog een man met buikpijnklachten. Van jongvolwassen tot de geriatrische patiënt.

Ik pak een COW (computer on wheels) en log in op het moderne patiëntendossier Epic. Vervolgens scan ik barcodes, deel medicatie uit, meet vitale functies en help mijn patiënten met de basiszorg. Een kort overleg met mijn collega’s over hoe de zaken ervoor staan en hierna is het tijd voor overleg met de artsen. We bespreken hoe het gaat met mijn patiënten en wat het beleid voor verdere behandeling wordt.

ussen 10.00 en 10.30 uur is het tijd voor koffie! Tijdens mijn koffiepauze hebben we het over de weekendplannen en heb ik lol met mijn collega’s. Een jong en dynamisch team waarin je op elkaar kunt bouwen, een grapje kunt maken maar waar ook serieuze zaken bespreekbaar zijn. Na de koffie tijd voor het mobiliseren van de patiënten, medicatie en een goed gesprek. Het meisje met anorexia zit er doorheen. Ik zie dat ze steun nodig heeft. Ik ga naast haar zitten en ze vertelt me haar verhaal. Bijzonder eigenlijk… soms ben ik net een psychiatrisch verpleegkundige. De ochtend vliegt voorbij. Ik heb veel overleggen met verschillende disciplines; van een diabetesverpleegkundige, psychiater, fysio, diëtist tot een logopedist. Ik bel, overleg en stem de zorg af. Verpleegkundige zijn vergt zeker wat organisatiewerk!

Ondertussen belt een van de artsen mij met het nieuws dat de buikpijnpatiënt in plaats van een simpele obstipatie mogelijk te maken heeft met darmkanker. Van buikpijn tot darmkanker, eigenlijk is de interne geneeskunde net een uitdagende puzzel.. waarvan de oplossing soms keihard is. We plannen een slechtnieuwsgesprek met de familie en ik vang hen na het gesprek samen met de arts op. Ik krijg er kippenvel van en zie het verdriet in hun ogen. Wat kan het leven toch hard zijn…

In de middag observeer ik dat het niet goed gaat met de man van in de negentig. Hij heeft koorts, saturatiedips, een irregulaire hartfrequentie en zijn echtgenote geeft aan dat hij zich had verslikt in de pap. Ai, de alarmbellen gaan rinkelen. Ik draai een hartfilmpje, neem bloed af, en sluit zuurstof aan. Tevens bel ik de zaalarts en breng ik nog een katheter in. De zaalarts geeft me een compliment over het adequate handelen en het alvast vooruit denken. Een X-thorax bevestigt mijn vermoedens: een pneumonie. Gelukkig loopt alles op rolletjes doordat er goed samengewerkt wordt. Net voor het einde van mijn dienst komt er nog een spoedopname van de SEH. Mijn collega neemt de opname op zich en houdt zich hiermee bezig.

15.00 uur: tijd voor overdragen aan de late dienst. Om half 4 loop ik voldaan de afdeling af en bedenk ik me hoe leuk de afdeling interne geneeskunde eigenlijk is: zoveel diversiteit aan patiënten met soms een lach en soms een traan, het adequate en acute zelfstandige handelen en het puzzelen om tot een juiste diagnose te komen. Eén ding weet ik zeker; de interne is een grote uitdaging en geen dag is hetzelfde. Ik ben benieuwd wat morgen brengt!